دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد  ، یاد حریف شهر و رفیق سفر نکرد

17 مهر ماه 1399 استاد محمدرضا شجریان ، صدای ایران در بیمارستان جم تهران ، دار فانی را وداع گفت.

یقینا بواسطه ی رابطه ی عمیق بین مردم و هنرمندی که سالها ثابت کرد که صدای مردمش بوده است ،

جایگاهی فراتر از دیگران بود و می توان فقدان خسروی آواز ایران ، استاد محمدرضا شجریان را

عمومی ترین ، مردمی ترین عزاداری ایران نامید.

مقرر شده است که مراسم خاکسپاری این هنرمند برجسته طبق وصیت ایشان در طوس ، مشهد

و در کنار آرامگاه فردوسی بزرگ صورت بگیرد.

بی تردید این تصمیم گیری هوشمندانه است زیرا هر دوی آنها نقشی اساسی در حفظ زبان و هنر ایران

در مقابل تهاجم فرهنگی و تخریب آن داشته اند.

با توجه به اینکه مدت هاست ملت ایران از بیماری استاد محمد رضا شجریان آگاهی کامل داشته اند اما

باور فقدان این اسطوره ی بزرگ برای تک تکمان سخت و حزن برانگیز است.

تاریخ و هویت ملی

وی برای تمام نسل ها و ملت ایران پنجره ای تازه برای شناخت موسیقی ، تاریخ و هویت ملی بود.

و اکثر ایرانی ها با وجود منابع خوب و معتبر از شعرای ایرانی که در دسترس عموم می باشد اما

یقینا شعرای نامدار سرزمینمان همچون سعدی ، حافظ ، عطار و سایر شعرایمان را

با صدای استاد شجریان شناخته اند. صدایی که با دیدی وسیع و تفکری موشکافانه از جنس موسیقی

تاریخ موسیقی ایران را شکل داده و با تبحر و مهارت استادانه ی خویش نسبت به موسیقی ایرانی

آوازها و دستگاههای آواز ایرانی ، موسیقی ایرانی را به نقطه ی اوج خود برساند.

فارغ از کارنامه ی هنری استاد شجریان در دهه های مختلف ، اشاره ی کوتاهی به همراهان وی

در دهه 1380 خواهیم داشت که حاصل آن دو آلبوم

• بی تو به سر نمی شود
• فریاد

که این آثار در کنار همایون شجریان و سایر بزرگان موسیقی ایران حسین علیزاده و کیهان کلهر صورت گرفت.

استاد جلیل شهناز یکی از اسطوره هایی بود که علاوه بر همکاری مشترک ایشان و استاد شجریان ، یکی از الهام بخش های استاد شجریان محسوب می شده.

حسین علیزاده در واکنش به درگذشت استاد شجریان گفت:

تو تا ابد خواهی ماند ، تو تا ابد خواهی خواند

و کیهان کلهر نیز اینگونه نوشت: جان از تن آواز رفت